637 Uit de hartstochten

Uit de hartstochten vloeien de meningen voort; door de traagheid van geest verstarren deze dan tot overtuigingen. - Wie zich echter met een vrije, rusteloos levendige geest begiftigd voelt, kan deze verstarring verhinderen door permanente verandering; en helemaal als hij in alle opzichten een denkende sneeuwbal is, zal hij hoegenaamd geen meningen, alleen maar zekerheden en nauwkeurig afgemeten waar­schijnlijkheden in zijn hoofd hebben zitten.-Maar wij, die gemeng­de naturen zijn en nu eens van vuur doorgloeid dan weer door geest verkleumd worden, willen voor de gerechtigheid knielen, die de eni­ge godin is die wij erkennen. Het vuur in ons maakt ons gewoonlijk onrechtvaardig en naar de norm van die godin onrein; nooit mogen wij in deze toestand haar hand beetpakken, nooit rust dan de ern­stige glimlach van haar welgevallen op ons. Wij vereren haar als de gesluierde Isis van ons leven; beschaamd brengen wij haar het zoen­offer van onze pijn, als het vuur ons schroeit en ons verteren wil. De geest is het die ons redt en voorkomt dat we helemaal uitgloeien en verkolen; hij rukt ons nu en dan weg van het offeraltaar der gerech­tigheid, of hult ons in een weefsel van asbest. Dan, verlost van het vuur, gaan wij van de ene mening naar de andere voort, gedreven door de geest, en doorlopen de wisseling der partijen, als edele ver­raders van alle dingen die maar verraden kunnen worden - en nochtans zonder een gevoel van schuld.